Thuis in Stompwij

Het werd nog veel erger dan ik zelf ooit bedacht zou hebben. Ik voelde me steeds beroerder worden en strompelde naar de plaats waar de stewardessen zitten. Daar aangekomen gaf ik aan dat ik me niet goed voelde en voor ze me vast hadden kunnen pakken ging ik onderuit. Waarschijnlijk ben ik even weg geweest en opeens hoorde ik de hoofdpurser via de intercom vragen of er een arts in het vliegtuig was. 2dus , een Japanner en een Poolse dame. De purser stelde een landing voor op een dichtbij gelegen vliegveld omdat ze dachten aan een hersenbloeding maar het was allen mijn bloeddruk die door de spanning en de moeheid van het lopen was opgelopen tot schrikbarende hoogte. De 2 artsen kwamen tot een vergelijk. Mij verplaatsen naar de 1e klas , daar op een bed rusten en elk half uur bloeddruk testen en dan eventueel andere maatregelen treffen. Die waren uiteindelijk niet nodig. Zo'n aanval kost me altijd heel erg veel energie maar slapen kon ik niet.

Wat een luxe is die eerste klas, ondanks het lekkere bed, stoel zou ik zo niet willen reizen. Dit is niets voor een boeren meid.

Door tussenkomst van de Purser het andere vliegtuig nog net gehaald alleen zonder ruim bagage en zonder veel verdere problemen in Amsterdam aangekomen. Daar gelukkig wel assistentie, en toen naar de trein. De sneltrein naar Den Haag stond al klaar toen ik beneden kwam dus ik was snel in Leiden. Daar een taxi genomen naar huis waar Kyuuchan heel erg blij was dat ik eindelijk weer thuis was.

Ga me verdiepen in mijn 3e reis naar Japan, maar een ding weet ik zeker .... Ik vlieg niet meer het LUFTHANSA