Naar Huis

Vanmorgen om half vijf hoorde ik mensen naar beneden gaan en even later zag ik Kenta het pasgeboren kalf voren. Hij zag het licht in mijn kamer branden en zwaaide.
Om half zeven Kenta klaar met melken en omkleden en konden we afscheid nemen van Opa, oma en Harumi. Afscheid nemen van mensen die je dierbaar zijn geworden is niet leuk, en ik ta bijna te janken

Op het vliegveld neemt Kenta het woord bij de balie om de overstapservice te regelen. Dat gaat sneller in het Japans dan in het Engels en daar heeft hij gelijk in. Volgens het meisje aan de balie is alles geregeld en gaan we ontbijten.
Zoals jullie weten heft Kenta VAAK honger. En na zijn bord met rijst met curry eet hij ook nog even mijn restjes op. Ik heb genoeg aan de soep en salade. Naar de douane en dan afscheid nemen, vreselijk, maar Kenta belooft te mailen als hij tijd heeft.
Met het vliegtuig naar Tokyo Haneda. Daar netjes uit het vliegtuig gehaald dor een dame van Haneda en in een busje gezet naar de andere kant van het vliegveld. Ik wam aan op binnenlandse vluchten en ik moest naar internationaal. En daar begon de ellende.!!!!
Ik werd afgezet door het busje bij een verlaten ingang. Geen persoon voor de begeleiding en ook geen bord waar ik naar toe moest, alleen een roltrap. Ik ben geen liefhebber van roltrappen, kan mijn evenwicht maar moeilijk houden op die dingen. Boven moest ik eerst door de afhandeling van de visum, weer door de douane , wachten in een lange rij,en weer alle koffers open en totale check.
Wat heb ik al een pijn in mijn rug en benen. En nog geen assistentie ! Moest naar de laatste gate op het vliegtuig, een flinke tippel. En toen ik daar een tijdje zat werd mijn naam omgeroepen om naar de balie te komen. U heeft aangegeven assistente nodig te hebben nou kijk hier is die dan, wij brengen U even naar het vliegtuig. Die laatste 10 meter had ik ook nog wel kunnen lopen hoor.

W vliegen et een airbus, een heel groot ding met een speciale toilet unit onder in het vliegtuig. Dus niet dat vervelende wachten in en rij tussen de stoelen. En ze zijn wat ruimer dan gebruikelijk. Maar Jongens wat voel ik me beroerd.